ആവര്‍ത്തിക്കപ്പെടുന്ന അബദ്ധങ്ങളുടെ അരങ്ങു മാത്രമാണ് ശാസ്ത്രമെന്നു
പലരും വിമര്‍ശിക്കുന്നതായി നാം കാണാറുണ്ട്. അവിടെ ഇന്നത്തെ ശരി
നാളത്തെ തെറ്റായിരിക്കും എന്ന പരിഹാസവും സാധാരണം തന്നെ.
അറിവുകളിലെ അപൂര്‍ണ്ണതയെ അംഗീകരിക്കാന്‍ തെല്ലും വൈമനസ്യ
മുള്ളവരല്ല ശാസ്ത്രീയ ചിന്തകര്‍. എന്നാല്‍ അപൂര്‍ണ്ണതയെ അബദ്ധമെന്ന് വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നവര്‍ക്ക് പകരം അവിടെ മറ്റെന്തോ പ്രതിഷ്ഠിക്കാന്‍ അനല്പമായ
വ്യഗ്രതയുണ്ട് എന്നുകൂടി നാം കാണാറുണ്ട്.
ശാസ്ത്രത്തില്‍ ഇന്നലെകളിലെ ശരികള്‍ മുഴുവനും ഇന്നു തെറ്റായിപ്പോയോ?
അങ്ങനെ ശാസ്ത്രമെന്നത് വെറും പ്രഹസനമായ ഒന്നാണോ?
നീണ്ട ഒരു വായന കാര്യമാക്കാത്ത ആരെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കില്‍ അവര്‍ക്കുവേണ്ടി
ഒരു ലേഖനം തിരഞ്ഞു കണ്ടെത്തിക്കൊണ്ടുവന്നിരിക്കയാണ് ഞാന്‍.
ഇത് ഞാന്‍ തയ്യാറാക്കിയ ഒരു ലേഖനമല്ല. ഇത്തരത്തിലുള്ള കനപ്പെട്ട
മറ്റനേകം ലേഖനങ്ങള്‍ ഉള്‍പ്പെട്ട 'കോലാഹലം' (വിലാസം: http://kolaahalam.com/ ) എന്ന സൈറ്റ് നിങ്ങളെ പരിചയപ്പെടുത്തുന്നതിന്റെ ഭാഗമായി അതില്‍ നിന്നും
അടര്‍ത്തിക്കൊണ്ടുവന്ന ഒരു ലേഖനമാണിത്.
തെറ്റില്‍ നിന്നും ശരിയിലേക്കല്ല, ശരിയില്‍ നിന്നും കൂടുതല്‍ ശരിയിലേക്ക്
ന്യൂട്ടന് പറഞ്ഞത് തെറ്റാണെന്ന് പിന്നീട് ഐന്‍സ്റ്റൈന്‍ തെളിയിച്ചു. അത് വലിയ ക്ളാസില്‍ പഠിക്കും.
ഇങ്ങനെ ഒരു ‘അറിവ്’ കുറേ ഏറെ അദ്ധ്യാപകര്‍ കുട്ടികള്‍ക്ക് പകര്‍ന്നുകൊടുത്തതായി കേട്ടിട്ടുണ്ട്. ഇത് വലിയൊരു അബദ്ധമാണ് എന്നേ ഞാന്‍ പറയൂ. ഒന്നാമത്, ചെറിയ ക്ലാസുകളില്‍ പഠിക്കുന്ന കുട്ടികളില്‍ അവര്‍ പഠിക്കുന്നത് തെറ്റാണെന്നു വലിയ ക്ലാസ്സുകളില്‍ ചെല്ലുമ്പോ പഠിക്കും എന്ന അറിവ് തെറ്റായ ഒരു ചിത്രമാണ് ഉണ്ടാക്കുന്നത് (എനിക്ക് കുറഞ്ഞത് മൂന്ന്‍ അദ്ധ്യാപകരെങ്കിലും ഈ മുന്നറിയിപ്പ് തന്നിട്ടുണ്ട്, അതിന്റെ പ്രേതം കുറെ കാലം എന്നെ പിന്‍തുടര്‍ന്നു ശല്യം ചെയ്തിട്ടുമുണ്ട്). അവരുടെ കുഴപ്പമല്ല എങ്കില്‍ പോലും പൊതുവേ തന്നെ ലക്ഷ്യബോധമില്ലാത്ത ഒരു വിദ്യാര്‍ത്ഥി സമൂഹമാണ് നമ്മുടേത്. ആര്‍ക്കെങ്കിലും വേണ്ടി, എന്തിനെന്നറിയാതെ ചടങ്ങ് തീര്‍ക്കുന്നത് പോലെ സയന്‍സ് പഠിക്കുന്ന നമ്മുടെ കുട്ടികള്‍ക്ക് പഠിക്കുന്ന വിഷയത്തില്‍ വിശ്വാസമില്ലാതെ പോകാനും അത് പാതിവഴിക്ക് ഉപേക്ഷിക്കാനും ഒക്കെ ഇത് പ്രേരണയാകും. കുറെ വിവരങ്ങള്‍ കുത്തിക്കയറ്റിയ ഒരു തലച്ചോര്‍ ഉണ്ടാകും എന്നല്ലാതെ ഉറച്ച ഒരു ശാസ്ത്രബോധം നമ്മുടെ വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ക്ക് ഇല്ലാതെ പോകാന്‍ ഇതും ഒരു കാരണമാണ്.
changing science
--------------------------
ന്യൂട്ടന്-ഐന്‍സ്റ്റൈന്‍ കേസ് തന്നെ എടുക്കാം. ന്യൂട്ടന് പറഞ്ഞത് തെറ്റാണെന്ന് ഐന്‍സ്റ്റൈന്‍ ഒരിടത്തും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ന്യൂട്ടന്റെ സിദ്ധാന്തങ്ങളുടെ പരിമിതികള്‍ (വാക്ക് ശ്രദ്ധിയ്ക്കുക: പരിമിതി ആണ്, തെറ്റ് അല്ല) മറികടന്ന് കുറച്ചുകൂടി വിശാലമായ ഒരു സിദ്ധാന്തം രൂപീകരിക്കുകയാണ് ഐന്‍സ്റ്റൈന്‍ ചെയ്തത്. അല്ലാതെ അവ തെറ്റാണെന്ന് തെളിയിക്കുകയല്ല. ഗുരുത്വാകര്‍ഷണത്തെ സംബന്ധിച്ച് ന്യൂട്ടന് ആവിഷ്കരിച്ച Inverse square law ശാസ്ത്രചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ നാഴികക്കല്ലായിരുന്നു. അതായത് രണ്ടു വസ്തുക്കള്‍ തമ്മിലുള്ള ഗുരുത്വബലം അവകള്‍ തമ്മിലുള്ള ദൂരത്തിന്റെ വര്‍ഗത്തിന് (square) വിപരീത അനുപാതത്തില്‍ ആയിരിയ്ക്കും എന്ന ആശയം. എന്നാല്‍ ഈ inverse square ബന്ധം എന്തുകൊണ്ട് എന്ന് വിശദീകരിക്കാന്‍ ന്യൂട്ടന് കഴിഞ്ഞില്ല. നൂറ്റാണ്ടുകള്‍ക്ക് ശേഷം ഐന്‍സ്റ്റൈന്‍ ന്യൂട്ടന് ഉപയോഗിച്ചതിലും പല മടങ്ങ് സങ്കീര്‍ണ്ണമായ ഗണിതം ഉപയോഗിച്ച് ജനറല്‍ റിലേറ്റിവിറ്റി തിയറി വികസിപ്പിച്ചെടുത്തപ്പോള്‍ അതിലെ കണക്കുകൂട്ടലുകളുടെ ഒരു സ്വാഭാവിക ബൈപ്രോഡക്ട് എന്ന നിലയില്‍ ഇതേ Inverse square law ഉരുത്തിരിയുന്നതായി കാണാം. ആ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ ന്യൂട്ടന്റെ സിദ്ധാന്തങ്ങള്‍ ശരിയാണെന്ന് അരക്കിട്ട് ഉറപ്പിക്കുക കൂടിയാണ് ഐന്‍സ്റ്റൈന്‍ ചെയ്തത്. ഗുരുത്വാകര്‍ഷണം ‘ഇങ്ങനെ’ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു എന്ന് ന്യൂട്ടന് പറഞ്ഞെങ്കില്‍ ഗുരുത്വാകര്‍ഷണം ‘എന്തുകൊണ്ട് അങ്ങനെ’ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു എന്ന് ഐന്‍സ്റ്റൈന്‍ കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കയായിരുന്നു. ന്യൂട്ടനും ഐന്‍സ്റ്റൈനും ഇടയിലുള്ള ഒന്നര നൂറ്റാണ്ടില്‍ ശാസ്ത്രം നടത്തിയ, ഇന്നും നാം നിത്യജീവിതത്തില്‍ ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്ന ഭൂരിഭാഗം കണ്ടെത്തലുകളും ന്യൂട്ടന്റെ കണ്ടെത്തലുകളുടെ തുടര്‍ച്ച ആയിരുന്നു. ഇന്നും റോക്കറ്റ് വിക്ഷേപണത്തിലും മനുഷ്യനെ ചന്ദ്രനില്‍ ഇറക്കുന്നതിലും പോലും ന്യൂട്ടന്റെ സിദ്ധാന്തങ്ങള്‍ ധാരാളം മതിയാകും എന്നോര്‍ക്കുക. (കമ്യൂണിക്കേഷന്‍ വശങ്ങളില്‍ മാത്രം കൂടുതല്‍ കൃത്യത വരുത്താന്‍ ഐന്‍സ്റ്റൈന്‍ സിദ്ധാന്തം ഉപയോഗിക്കാറുണ്ട് എന്നേയുള്ളൂ)
ഈ രീതിയിലാണ് അറിവിന്റെ വഴിയിലൂടെയുള്ള ശാസ്ത്രത്തിന്റെ വളര്‍ച്ചയെ നാം നോക്കിക്കാണേണ്ടത്. അത് തെറ്റില്‍ നിന്നും ശരിയിലേക്കല്ല, ശരിയില്‍ നിന്നും കൂടുതല്‍ ശരിയിലേക്കാണ് നീങ്ങുന്നത്. ഇതേപ്പറ്റി, പ്രഗത്ഭ ശാസ്ത്ര എഴുത്തുകാരന്‍ ആയിരുന്ന ഐസക് അസീമോവ് The Skeptical Inquirer എന്ന അമേരിക്കന്‍ ദ്വൈമാസികയില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഒരു ലേഖനമുണ്ട്. The Relativity of Wrong എന്ന ആ ലേഖനത്തിന്റെ ഒരു സ്വതന്ത്രപരിഭാഷ വായനക്കാര്‍ക്ക് വേണ്ടി താഴെ അവതരിപ്പിക്കുന്നു.
തെറ്റിന്റെ ആപേക്ഷികത
ഒരു ദിവസം എനിക്കൊരു കത്ത് കിട്ടി. വായിക്കാന്‍ നന്നേ പ്രയാസമാകുന്ന രീതിയില്‍ തീരെ ചെറിയ അക്ഷരങ്ങളില്‍ കൈകൊണ്ടെഴുതിയ ഒരു കത്ത്. എന്നിരിക്കിലും ഒരുപക്ഷേ വളരെ പ്രധാന്യമുള്ള വല്ലതും ആണെങ്കിലോ എന്ന ധാരണയില്‍ ഞാനത് പൂര്‍ണ്ണമായും വായിച്ചു. ആദ്യ വാചകത്തില്‍ തന്നെ പ്രേഷിതന്‍ താന്‍ ഇംഗ്ലീഷ് സാഹിത്യത്തില്‍ സ്പെഷ്യലൈസ് ചെയ്യുന്ന ആളാണെന്നും എന്നെ ഒരല്‍പ്പം സയന്‍സ് പഠിപ്പിക്കലാണ് ഉദ്ദേശ്യമെന്നും വെളിപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. (ഞാനൊന്ന്‍ നെടുവീര്‍പ്പിട്ടു, കാരണം ഇംഗ്ലീഷ് സാഹിത്യത്തില്‍ സ്പെഷ്യലൈസ് ചെയ്യുന്നവരില്‍ എന്നെ സയന്‍സ് പഠിപ്പിക്കാന്‍ പോന്ന ആരെയും ഞാനതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ലായിരുന്നു. എങ്കിലും എന്റെ അജ്ഞതയുടെ വലിപ്പത്തെക്കുറിച്ച് നല്ല ബോധ്യമുള്ളതുകൊണ്ടും ആരില്‍ നിന്നും എപ്പോഴും അറിവ് സമ്പാദിക്കാനുള്ള മനസ്സുള്ളതുകൊണ്ടും ഞാന്‍ വായന തുടര്‍ന്നു)എന്റെ അസംഖ്യം ലേഖനങ്ങളിലൊന്നില്‍, ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനമെന്തെന്നതിന് കൃത്യമായ ഒരുത്തരം നമുക്ക് ലഭിക്കാനിടയായ നൂറ്റാണ്ടില്‍ ജീവിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞതിലുള്ള സന്തോഷം ഞാന്‍ പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നു. അക്കാര്യത്തില്‍ അധികം ആഴത്തിലൊന്നും പോയിരുന്നില്ല എങ്കിലും 1905-നും 1916-നും ഇടയില്‍ പൊതു ആപേക്ഷികതാ സിദ്ധാന്തം വഴി വെളിപ്പെട്ട, അതിലെ സ്ഥൂലവസ്തുക്കള്‍ തമ്മിലുള്ള പരസ്പരഗുരുത്വബന്ധങ്ങള്‍ ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന നിയമങ്ങളെയാണ് ഞാന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചിരുന്നത്. 1900-നും 1930-നും ഇടയില്‍ വികസിച്ചുവന്ന ക്വാണ്ടം സിദ്ധാന്തം വഴി സബറ്റോമിക കണങ്ങളെ സംബന്ധിക്കുന്ന അടിസ്ഥാന നിയമങ്ങളും ഭംഗിയായി നാം രൂപപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. എന്തിനധികം, 1920-നും 1930-നും ഇടയില്‍ ഗാലക്സികളും ഗാലക്സിക്കൂട്ടങ്ങളുമാണ് ഭൌതിക പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന ഘടകങ്ങള്‍ എന്നും നമ്മള്‍ മനസ്സിലാക്കി.നോക്കൂ, ഇവയെല്ലാം ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ കണ്ടുപിടുത്തങ്ങളാണ്.
നമ്മുടെ ഇംഗ്ലീഷ് സാഹിത്യവിദഗ്ദ്ധന്‍, എന്റെ തന്നെ വാചകങ്ങള്‍ ഉദ്ധരിച്ചുകൊണ്ട് തീവ്രമായ ഭാഷയില്‍ എന്നോട് പ്രഭാഷണം നടത്തുകയായിരുന്നു ആ കത്തില്‍. എല്ലാ നൂറ്റാണ്ടുകളിലും പ്രപഞ്ചത്തെ തങ്ങള്‍ മനസ്സിലാക്കി എന്ന് ജനങ്ങള്‍ ധരിച്ചിരുന്നു എന്നും അതുപോലെ തന്നെ എല്ലാ നൂറ്റാണ്ടുകളിലും ആ ധാരണ തെറ്റാണെന്ന് തുടര്‍ച്ചയായി തെളിയിക്കപ്പെട്ടിട്ടുമുണ്ട് എന്നും അദ്ദേഹം വാദിച്ചു. അതുകൊണ്ട് തന്നെ നമ്മുടെയീ ‘ആധുനിക വിജ്ഞാനത്തെ’ കുറിച്ച് നമുക്ക് ഉറപ്പിച്ച് പറയാവുന്ന ഒരേ ഒരു കാര്യം അത് തെറ്റാണ് എന്നതാണെന്ന്‍ അദ്ദേഹം പറയുന്നു. സ്വയം സമര്‍ത്ഥിച്ചുകൊണ്ട്, ഡെല്‍ഫിക് ദേവാലയങ്ങള്‍ തന്നെ ഗ്രീസിലെ ഏറ്റവും വിവേകിയായ മനുഷ്യന് എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ചപ്പോള്‍ സോക്രട്ടീസ് പറഞ്ഞ ഒരു വാചകം കൂടി അദ്ദേഹം ഒപ്പം ഉദ്ധരിച്ചു; “നിങ്ങളെന്നെ ഏറ്റവും വിവേകശാലിയായ മനുഷ്യന് എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു എങ്കില്‍, എനിക്ക് ഒന്നുമറിയില്ല എന്ന സത്യം എനിക്ക് മാത്രമേ അറിയുള്ളൂ എന്നാണ് അതിനര്‍ത്ഥം.” സ്വയം ഒരുപാട് കാര്യങ്ങള്‍ അറിയാമെന്ന് ധരിച്ചുവെച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു വിഡ്ഢിയാണ് ഞാന്‍ എന്ന വ്യംഗ്യമാണ് ആ വാചകത്തിലൂടെ അദ്ദേഹം ഉദ്ദേശിച്ചത് എന്ന് വ്യക്തമായിരുന്നു.
അദ്ദേഹത്തിനോടുള്ള എന്റെ മറുപടി ഇതായിരുന്നു, “ജോണ്‍, ജനങ്ങള്‍ ഭൂമി പരന്നതാണ് എന്ന് കരുതിയിരുന്ന കാലത്ത് അവരുടെ ധാരണ തെറ്റായിരുന്നു. ജനങ്ങള്‍ ഭൂമിയ്ക്ക് ഗോളാകൃതിയാണ് എന്ന് വിശ്വസിച്ച കാലത്തും അവരുടെ ധാരണ തെറ്റ് തന്നെയായിരുന്നു. എന്നാല്‍ ഭൂമി പരന്നതെന്ന് കരുതുന്നതും ഗോളാകൃതിയുള്ളതെന്ന് കരുതുന്നതും ഒരുപോലെ തെറ്റാണ് എന്ന് നിങ്ങള്‍ കരുതുന്നുവെങ്കില്‍, ഈ രണ്ടു ധാരണകളേക്കാളും തെറ്റാണ് നിങ്ങളുടെ ആ ധാരണ എന്ന് പറയേണ്ടിവരും”
നോക്കൂ, നമ്മുടെ അടിസ്ഥാന പ്രശ്നം എന്താണെന്ന് വെച്ചാല്‍ “ശരി” എന്നതും “തെറ്റ്” എന്നതും കേവലമാണ് എന്ന് ജനങ്ങള്‍ കരുതുന്നു എന്നതാണ്. അതായത് പൂര്‍ണ്ണമായും ശരിയല്ലാത്തതെല്ലാം പൂര്‍ണ്ണമായും തെറ്റാണ് എന്ന് നമ്മള്‍ കരുതിക്കളയുന്നു. പക്ഷേ ഞാനങ്ങനെ കരുതുന്നില്ല. എന്റെ അഭിപ്രായത്തില്‍ ശരിയും തെറ്റും തികച്ചും അവ്യക്തമായ സാമാന്യസങ്കല്‍പ്പങ്ങളാണ്. അതെങ്ങനെയെന്ന് വിശദീകരിക്കലാണ് ഈ ലേഖനത്തിന്റെ ഉദ്ദേശ്യവും.
ഇംഗ്ലീഷ് സാഹിത്യവിദഗ്ധനായ എന്റെ സുഹൃത്ത് പറയുന്നത് എല്ലാ നൂറ്റാണ്ടുകളിലും ശാസ്ത്രജ്ഞര്‍ അവരീ പ്രപഞ്ചത്തെ മനസ്സിലാക്കി എന്ന് കരുതുകയും അത് തെറ്റാണെന്ന് തെളിയുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട് എന്നാണ്. പക്ഷേ എനിക്കറിയേണ്ടത് അവരുടെ ധാരണ എത്രത്തോളം തെറ്റായിരുന്നു എന്നാണ്. അവരുടെ ധാരണകളില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന തെറ്റ് എല്ലാ നൂറ്റാണ്ടുകളിലും ഒരേ അളവില്‍ ആയിരുന്നോ?
നമുക്കൊരു ഉദാഹരണം പരിശോധിക്കാം.
മനുഷ്യസംസ്കാരത്തിന്റെ ആരംഭകാലത്ത് ഭൂമി പരന്നതാണ് എന്നതായിരുന്നു പൊതുവായ ധാരണ. അതിനര്‍ത്ഥം അന്നത്തെ ജനങ്ങളൊക്കെ വിഡ്ഢികളായിരുന്നു എന്നോ പൊട്ടത്തരങ്ങളില്‍ വിശ്വസിക്കാമെന്ന് സ്വയം തീരുമാനിച്ചവരായിരുന്നു എന്നോ അല്ല. വ്യക്തമായ തെളിവുകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് ഭൂമി പരന്നതാണ് എന്നവര്‍ കരുതിയത്. “അത് പരന്നതായിട്ടാണ് കാണപ്പെടുന്നത്” എന്നതായിരുന്നില്ല ആ തെളിവ്, കാരണം ഭൂമി പരന്നതായിട്ടല്ല കാണപ്പെട്ടിരുന്നത് എന്നത് തന്നെ. കുന്നുകളും കുഴികളും താഴ്വരകളും ചെങ്കുത്തായ മലമ്പ്രദേശങ്ങളും ഉള്‍പ്പടെ യാതൊരു ക്രമവുമില്ലാത്ത നിംനോന്നതമായ ഒന്നായിരുന്നു കണ്‍മുന്നിലെ ഭൂമി. എന്നിരിക്കിലും സാമാന്യം വലിയൊരു വിസ്തൃതിയില്‍ ഏതാണ്ട് പരന്നത് എന്ന് പറയാവുന്ന രീതിയില്‍ കാണപ്പെട്ടിരുന്ന സമതലപ്രദേശങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു. യൂഫ്രറ്റീസ്-ടൈഗ്രിസ് പ്രദേശത്തെ അത്തരം ഒരു സമതലത്തിലാണ് ലിഖിതമായ ആദ്യസംസ്കാരങ്ങളില്‍ ഒന്നായ സുമേറിയന്‍ സംസ്കാരം നിലനിന്നത്. ഒരുപക്ഷേ ആ സമതലത്തിന്റെ രൂപമായിരിക്കണം ബുദ്ധിശാലികളായ സുമേറിയക്കാര്‍ക്ക് ഭൂമി പരന്നതാണെന്ന് തോന്നിച്ചത്. കുന്നുകളും കുഴികളും നിരത്തികഴിഞ്ഞാല്‍ ഭൂമിയുടെ പൊതുവായ രൂപം പരന്നതാണെന്ന് അവര്‍ കരുതിയിരിക്കണം. സ്വച്ഛന്ദമായി നില്‍ക്കുന്ന ജലാശയങ്ങളിലെ ജലത്തിന്റെ പരപ്പും, ഇത്തരം ഒരു കാഴ്ചപ്പാട് രൂപപ്പെടുത്തുന്നതില്‍ പ്രേരണയായിട്ടുണ്ടാകാം.
ഇതേ കാര്യത്തെ മറ്റൊരു രീതിയിലും നോക്കിക്കാണാം. ഭൂമിയുടെ ഉപരിതലത്തിന്റെ വക്രത എത്രത്തോളമുണ്ട്? ഗണ്യമായ ഒരു ദൂരത്തില്‍ അതിന്റെ ഉപരിതലം ‘പരപ്പില്‍’ നിന്നും എത്രത്തോളം വ്യതിചലിക്കുന്നുണ്ട്? പരന്നഭൂമി സിദ്ധാന്തം അനുസരിച്ചു അതിന്റെ ഉപരിതലം പരപ്പില്‍ നിന്നും വ്യതിചലിക്കുന്നേയില്ല, അല്ലെങ്കില്‍ അതിന്റെ വക്രത പൂജ്യമാണ്.
എന്നാല്‍ ഇന്നത്തെക്കാലത്ത് നമ്മള്‍ പഠിക്കുന്നത് പഴയ ഈ പരന്ന ഭൂമി സിദ്ധാന്തം തെറ്റാണ് എന്നാണ്. അത് പൂര്‍ണ്ണമായും തെറ്റാണെന്നോ ഒരു വിഡ്ഢിത്തമാണെന്നോ ഒക്കെയാണ് നമ്മള്‍ ഇന്ന് മനസ്സിലാക്കുന്നത്. പക്ഷേ അതങ്ങനല്ല. ഒരു മൈല്‍ ദൂരത്തിലേക്ക് പോലും ഭൂമിയുടെ വക്രത പൂജ്യമാണ് എന്നതുകൊണ്ട് തന്നെ ഈ പരന്ന ഭൂമി സിദ്ധാന്തം തെറ്റാണെങ്കില്‍ പോലും തീര്‍ച്ചയായും അതിലൊരല്‍പ്പം ശരിയുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാണ് അത്രയധികം കാലം അത് നിലനിന്നതും.
പരന്നഭൂമി സിദ്ധാന്തം തൃപ്തികരമല്ല എന്ന് ഉറപ്പിക്കാന്‍ നിരവധി കാരണങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. ക്രി.മു. 350-നോട് അടുത്ത് ഗ്രീക്കു ചിന്തകനായ അരിസ്റ്റോട്ടില്‍ ആണ് അവയെ സമാഹരിച്ചത്. അതിലൊന്ന് വടക്കോട്ട് യാത്ര ചെയ്യുമ്പോ കുറെ നക്ഷത്രങ്ങള്‍ ദക്ഷിണാര്‍ദ്ധഗോളത്തിനപ്പുറം അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നതും, തെക്കോട്ട് യാത്ര ചെയ്യുമ്പോ ഇതുപോലെ കുറെ നക്ഷത്രങ്ങള്‍ ഉത്തരാര്‍ദ്ധഗോളത്തില്‍ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നതും ആയിരുന്നു. ചന്ദ്രഗ്രഹണസമയത്ത് ചന്ദ്രനില്‍ വീഴുന്ന ഭൂമിയുടെ നിഴല്‍ എപ്പോഴും ഒരു വൃത്തചാപം ആയിരിയ്ക്കും എന്ന നിരീക്ഷണമായിരുന്നു മറ്റൊന്ന്. മൂന്നാമത്തേത് ഇങ്ങ് ഭൂമിയില്‍ തന്നെ ഏത് ദിശയിലേക്കായാലും കടലിലേക്ക് അകന്ന്‍ പോകുന്ന കപ്പലിന്റെ പള്ള ആദ്യവും പായ്മരം പിന്നീടും മാത്രം അപ്രത്യക്ഷമാകുന്ന കാഴ്ച ആയിരുന്നു. ഈ മൂന്ന്‍ കാര്യങ്ങളും യുക്തിസഹമായി വിശദീകരിക്കാന്‍ ഭൂമി പരന്നതാണെന്ന കാഴ്ചപ്പാടില്‍ സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഗോളാകൃതിയില്‍ ആണെങ്കില്‍ സാധിക്കുമായിരുന്നു. ഇതിനോടൊപ്പം എല്ലാ ഖരദ്രവ്യവും പൊതുവായ ഒരു കേന്ദ്രത്തിലേക്ക് നീങ്ങാനുള്ള പ്രവണത കാണിക്കുമെന്ന് അരിസ്റ്റോട്ടില്‍ വിശ്വസിച്ചു. ഒരു നിശ്ചിത വ്യാപ്തം ദ്രവ്യത്തിന് ഒരു പൊതുവായ കേന്ദ്രത്തോട് പരമാവധി അടുത്ത് നില്ക്കാന്‍ കഴിയുന്നത് അത് ഗോളാകൃതി പ്രാപിക്കുമ്പോള്‍ മാത്രമാണ്. മറ്റൊരു രൂപത്തിനും ഈ സവിശേഷത ഇല്ല.
അരിസ്റ്റോട്ടിലിനും ഒരു നൂറ്റാണ്ട് ഇപ്പുറം, ഇറാത്തോസ്തനീസ് എന്ന ഗ്രീക്കു ചിന്തകന്‍ മറ്റൊരു കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചു. ഒരേ വസ്തുവിന് സൂര്യന്‍ പല അക്ഷാംശങ്ങളില്‍ പല നീളത്തിലുള്ള നിഴലാണ് വീഴ്ത്തുന്നത്. (ഭൂമി പരന്നതായിരുന്നു എങ്കില്‍ നിഴലിന് എപ്പോഴും ഒരേ നീളമാകുമായിരുന്നു). നിഴലിന്റെ ഈ നീളവ്യത്യാസം അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തി ഇറാത്തോസ്തനീസ് ഭൂഗോളത്തിന്റെ വലിപ്പം കണക്കാക്കി-25,000 മൈല്‍ ചുറ്റളവ്. അത്തരമൊരു ഗോളത്തിന്റെ വക്രത എന്നത് ഒരു മൈല്‍ ദൂരത്തിന് 0.000126 ആണ്. ഇത് പൂജ്യത്തിനോട് വളരെ അടുത്ത ഒരു സംഖ്യ ആണെന്നും, പ്രാചീനരുടെ സങ്കേതങ്ങള്‍ ഉപയോഗിച്ച് അളക്കാവുന്നതിനെക്കാള്‍ ചെറുതാണെന്നും പ്രത്യേകം പറയേണ്ടല്ലോ. പൂജ്യത്തിനും 0.000126-നും ഇടയിലുള്ള വ്യത്യാസത്തിന്റെ ആ സൂക്ഷ്മതയാണ് പരന്നഭൂമി സങ്കല്‍പ്പത്തില്‍ നിന്നും ഗോളാകാരഭൂമിയിലേക്കുള്ള മാറ്റത്തിന് അത്രയും കാലതാമസം ഉണ്ടാക്കിയത്.
ഓര്‍ക്കുക, ഒരു ചെറിയ വ്യത്യാസത്തിനു പോലും, അത് 0-നും 0.000126-നും ഇടയിലുള്ളത് ആയാല്‍ പോലും, വളരെയധികം പ്രധാന്യമുണ്ട് ചിലയിടങ്ങളില്‍. ഈ വ്യത്യാസം പരിഗണിക്കാത്ത പക്ഷം, പരന്നതെന്നല്ലാതെ ഗോളകൃതിയുള്ള ഒന്നായി ഭൂമിയെ പരിഗണിക്കാത്തപക്ഷം, വലിയ വിസ്തൃതികളിലേക്ക് ഭൂമിയെ കൃത്യമായി മാപ് ചെയ്യാന്‍ സാധ്യമല്ല. ഭൂമി ഗോളാകാരമാണെന്ന് പരിഗണിക്കാതെ വലിയ കപ്പല്‍ യാത്രകള്‍ ചെയ്യാനോ കടലില്‍ സ്ഥാനം കൃത്യമായി നിര്‍ണ്ണയിക്കാനോ സാധിക്കില്ല.
അത് മാത്രമല്ല, പരന്ന ഭൂമി സിദ്ധാന്തം അനന്തമായ ഭൂമി എന്നൊരു സങ്കല്‍പ്പം കൂടി അന്തര്‍ലീനമായ ഒന്നാണ്, അല്ലാത്ത പക്ഷം പരന്ന ഭൂമിയ്ക്ക് ഒരു വക്ക് ഉണ്ടാകണം. മറിച്ച് ഗോളാകൃതിയുള്ള ഭൂമിയ്ക്ക് ഒരേ സമയം വക്കില്ലാത്തതും അനന്തമല്ലാത്തതുമായ അസ്തിത്വം സാദ്ധ്യമാണു, ഇതാണ് പില്‍ക്കാലത്തെ മറ്റു നിരീക്ഷണങ്ങളുമായി ഒത്തുപോകുന്നതും. അതുകൊണ്ട് തന്നെ പരന്ന ഭൂമി സിദ്ധാന്തം അല്പം മാത്രം തെറ്റായതാണെങ്കിലും എല്ലാ വശങ്ങളും പരിഗണിക്കുമ്പോള്‍ ഉരുണ്ട ഭൂമി സിദ്ധാന്തത്തെ അപേക്ഷിച്ച് നിലനില്‍പ്പില്ലാത്തതാകുന്നു.
പക്ഷേ ചോദിക്കട്ടെ, ഭൂമി ശരിക്കും ഗോളാകൃതിയുള്ളതാണോ?
അല്ല. കണിശമായ ഗണിതഭാഷയില്‍ ഭൂമി ഒരു ഗോളമല്ല തന്നെ. ഗണിതപരമായി ഒരു ഗോളത്തിന് ചില സവിശേഷതകള്‍ ഉണ്ട് – ഉദാഹരണത്തിന് അതിന്റെ എല്ലാ വ്യാസങ്ങള്‍ക്കും (അതായത് അതിന്റെ പ്രതലത്തിലെ ഒരു ബിന്ദുവില്‍ നിന്ന് കേന്ദ്രത്തിലൂടെ കടന്നുപോയി മറ്റൊരു പ്രതലബിന്ദുവില്‍ അവസാനിക്കുന്ന രേഖാഖണ്ഡം) ഒരേ നീളമായിരിക്കും. ഭൂമിയെ സംബന്ധിച്ചു ഇത് ശരിയാകില്ല. ഭൂമിയിലെ പല വ്യാസങ്ങള്‍ക്കും പല നീളമാണ്.
ഭൂമി ഒരു കൃത്യമായ ഗോളമല്ല എന്ന തോന്നല്‍ എവിടന്നാണ് നമുക്ക് കിട്ടിയത്? ഒന്നാമത്, പഴയകാല ടെലിസ്കോപ്പുകളിലൂടെയുള്ള കണക്കാക്കലുകളില്‍ എല്ലാം സൂര്യനും ചന്ദ്രനുമെല്ലാം പൂര്‍ണ്ണവൃത്താകൃതിയുള്ള ബാഹ്യരേഖയാണ് ഉള്ളത്. സൂര്യനും ചന്ദ്രനും എല്ലാം പൂര്‍ണ്ണഗോളാകൃതിയാണ് എന്ന കാഴ്ചപ്പാടിനോട് ഒത്തുപോകുന്നതായിരുന്നു ഈ നിരീക്ഷണം. എന്നാല്‍ പിന്നീടുള്ള നിരീക്ഷകര്‍ ടെലിസ്കോപ്പിലൂടെയുള്ള നിരീക്ഷണങ്ങളില്‍ ഒരു കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചു; വ്യാഴത്തിന്റെയും ശനിയുടെയും ഒന്നും ബാഹ്യരേഖ പൂര്‍ണ്ണവൃത്തമല്ല. അത് വ്യക്തമായും ദീര്‍ഘവൃത്താകൃതി ഉള്ളതായിരുന്നു. വ്യാഴവും ശനിയുമൊന്നും പൂര്‍ണ്ണഗോളങ്ങളല്ല എന്ന നിഗമനത്തിലേക്കാണ് അത് നയിച്ചത്.
17-ആം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തോടെ, അരിസ്റ്റോട്ടില്‍ വിശ്വസിച്ചതുപോലെ തന്നെ, ഗുരുത്വാകര്‍ഷണം മൂലം നല്ല പിണ്ഡമുള്ള ഒരു വസ്തു ഗോളാകൃതി പ്രാപിക്കും എന്ന് ഐസക് ന്യൂട്ടന് തെളിയിച്ചു, പക്ഷേ ഒരു നിബന്ധന ഉണ്ട്- ആ വസ്തു കറങ്ങുകയാകരുത്. കറങ്ങുന്ന ഒരു വസ്തുവിന്റെ കാര്യത്തില്‍ ഒരു അപകേന്ദ്രബലം രൂപപ്പെടുകയും അത് ഗുരുത്വാകര്‍ഷണത്തിന് എതിരെ പ്രവര്‍ത്തിക്കാന്‍ തുടങ്ങുകയും ചെയ്യും. ഇതിന്റെ പ്രഭാവം മധ്യരേഖയോട് അടുത്തേക്ക് പോകുംതോറും വര്‍ദ്ധിച്ച് വരും. കറക്കത്തിന്റെ വേഗം എത്രത്തോളം കൂടുതലാണോ അത്രത്തോളം ഈ പ്രതിഭാസം കൂടുതല്‍ പ്രകടമാവും. വ്യാഴവും ശനിയുമൊക്കെ വളരെ വേഗത്തിലാണ് കറങ്ങിയിരുന്നതും. അവകളെ അപേക്ഷിച്ച് ഭൂമി പതുക്കെയാണ് കറങ്ങിയിരുന്നത് എങ്കിലും ഇപ്പറഞ്ഞ പ്രതിഭാസം ഭൂമിയ്ക്കും അനുഭവപ്പെട്ടേ മതിയാകൂ. 18-ആം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ഭൂമിയുടെ വക്രത നേരിട്ടു അളക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ന്യൂട്ടന് പറഞ്ഞത് തെളിയിക്കപ്പെടുക തന്നെ ചെയ്തു.
ഭൂമധ്യരേഖാ പ്രദേശത്ത് ഭൂമിയ്ക്ക് ഒരു വീക്കമുണ്ട്. ധ്രുവപ്രദേശങ്ങളില്‍ അത് താരതമ്യേന പരന്നതാണ്. ഗണിതഭാഷയില്‍ oblate spheroid എന്ന് വിളിക്കുന്ന ഒരു രൂപമാണ് ഭൂമിയ്ക്ക്, കൃത്യമായ ഗോളാകൃതിയല്ല. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഭൂമിയുടെ വ്യാസം പല സ്ഥലങ്ങളിലും പലതായിരിക്കും. ഭൂമധ്യരേഖയെയും ഭൂകേന്ദ്രത്തെയും ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്ന വ്യാസമായിരിക്കും ഏറ്റവും വലുത്. ഈ മധ്യരേഖാ വ്യാസത്തിന് 12,755 കിലോമീറ്റര്‍ നീളമുണ്ട്. അതേ സമയം ഏറ്റവും ചെറിയ ധ്രുവപ്രദേശ വ്യാസത്തിന് 12,711 കിലോമീറ്റര്‍ നീളമേ ഉള്ളൂ. ഏറ്റവും വലുതും ചെറുതുമായ വ്യാസങ്ങള്‍ക്കിടയ്ക്ക് 44 കിലോമീറ്റര്‍ വ്യത്യാസമുണ്ട്. ഗണിതപരമായി ഈ രൂപത്തിന് പൂര്‍ണ്ണഗോളാകൃതിയില്‍ നിന്നും 0.0034 വ്യത്യാസമുണ്ട്. (നേരത്തെ പരപ്പില്‍ നിന്നുമുള്ള വ്യതിയാനം 0.000126 എന്ന വക്രത കൊണ്ട് പറഞ്ഞതിന് തുല്യമാണ് ഇത്: പരിഭാഷകന്‍)
മറ്റൊരു രീതിയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍, ഒരു പരന്ന പ്രതലത്തില്‍ വക്രത എന്ന് പറയുന്നത് ഒരു മൈലിന് 0 ആണ്. ഇത് ഭൂമിയുടെ ഗോളാകാരമുള്ള പ്രതലത്തില്‍ എല്ലായിടത്തും 0.00126, അല്ലെങ്കില്‍ ഒരു മൈലിന് 8 ഇഞ്ച് ആണ്. എന്നാല്‍ oblate spheroid രൂപമുള്ള ഭൂമിയുടെ പ്രതലത്തില്‍ ഇത് ഒരു മൈലിന് 7.973 ഇഞ്ച് മുതല്‍ 8.027 ഇഞ്ച് വരെ മാറാം. പൂര്‍ണ്ണഗോളാകൃതിയുള്ള ഭൂമിയില്‍ നിന്നും oblate spheroid രൂപമുള്ള ഭൂമിയിലേക്ക് പോകുമ്പോള്‍ വരുന്ന തിരുത്ത് പരന്ന ഭൂമിയില്‍ നിന്നും പൂര്‍ണ്ണഗോളാകൃതിയുള്ള ഭൂമിയിലേക്ക് വരുമ്പോള്‍ ഉണ്ടായ തിരുത്തിനെക്കാള്‍ വളരെ ചെറുതാണ് എന്ന് കാണാം. അതായത്, പൂര്‍ണ്ണഗോളാകൃതിയുള്ള ഭൂമി എന്ന കാഴ്ചപ്പാട് തെറ്റാണ് എങ്കില്‍ക്കൂടി പരന്നഭൂമി എന്ന കാഴ്ചപ്പാടിനോളം തെറ്റല്ല അത്.
എന്നാല്‍ oblate spheroid എന്ന രൂപം പോലും ഭൂമിയെ സംബന്ധിച്ചു കൃത്യമല്ല എന്നതാണു സത്യം. 1958 -ല്‍ Vanguard I എന്ന ഉപഗ്രഹം വിക്ഷേപിക്കപ്പെട്ടപ്പോള്‍ മുന്‍പെങ്ങും ഇല്ലാത്ത അത്രയും കൃത്യതയോടെ ഭൂമിയുടെ രൂപം കണക്കാക്കാന്‍ അതിന് കഴിഞ്ഞു. ഭൂമിയ്ക്ക് മധ്യരേഖാപ്രദേശത്തുള്ള വീക്കം മധ്യരേഖയുടെ തെക്കുഭാഗത്ത്, മറുഭാഗത്തെ അപേക്ഷിച്ച് കൂടുതലാണ് എന്ന് മനസിലായി. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ദക്ഷിണധ്രുവത്തെ കടല്‍നിരപ്പ് ഉത്തരധ്രുവത്തെ കടല്‍ നിരപ്പിനെ അപേക്ഷിച്ച് ഭൂകേന്ദ്രത്തോട് കൂടുതല്‍ അടുത്ത് നില്ക്കുന്നു. അതായത് ഭൂമിയ്ക്ക് ഒരു പിയര്‍ പഴത്തിന്റെ (pear) രൂപമാണ് എന്ന് പറയേണ്ടി വരും. എന്നാല്‍ കണക്കുകൂട്ടി നോക്കിയാല്‍ oblate spheroid രൂപത്തില്‍ നിന്നും പിയര്‍ രൂപത്തിനുള്ള മാറ്റം കിലോമീറ്ററുകളില്‍ അല്ല വെറും മീറ്ററുകളില്‍ അളക്കാവുന്നതേ ഉള്ളൂ. ഒരു മൈലില്‍ ഏഴോ എട്ടോ ഇഞ്ച് എന്ന അളവില്‍ നേരത്തെ പറഞ്ഞ വക്രത ഇവിടെ ഒരു ഇഞ്ചിന്റെ പത്തു ലക്ഷത്തില്‍ ഒരംശം മാത്രം അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്താല്‍ മതിയാകും.
ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍, കേവലമായ തെറ്റുകളുടെയും ശരികളുടെയും ലോകത്ത് ജീവിക്കുന്ന ഇംഗ്ലീഷ് സാഹിത്യവിദഗ്ദ്ധനായ എന്റെ സുഹൃത്ത് എല്ലാ സിദ്ധാന്തങ്ങളും തെറ്റാണെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നു എങ്കില്‍ അദ്ദേഹത്തെ സംബന്ധിച്ച് ഭൂമിയ്ക്ക് ഇന്ന് ഗോളാകൃതിയും അടുത്ത നൂറ്റാണ്ടില്‍ ക്യൂബ് ആകൃതിയും അതിനടുത്ത നൂറ്റാണ്ടില്‍ ഉഴുന്നുവടയുടെ ആകൃതിയും ഉണ്ടാകുമായിരിക്കും.
യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ സംഭവിക്കുന്നത് എന്താണെന്ന് വെച്ചാല്‍, ശാസ്ത്രജ്ഞര്‍ക്ക് ഒരിക്കല്‍ ഒരു നല്ല ആശയം കിട്ടിക്കഴിഞ്ഞാല്‍ അവരത് പതിയെ പതിയെ പരിഷ്കരിച്ച്, അളക്കാനുള്ള സാങ്കേതികവിദ്യകള്‍ വികസിക്കുന്നതിനനുസരിച്ച് ഉള്‍പ്പെടുത്താവുന്നത്രയും സൂക്ഷ്മാംശങ്ങള്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തി പൂര്‍ണ്ണമാക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഇത് ഭൂമിയുടെ ആകൃതിയുടെ കാര്യത്തില്‍ മാത്രമല്ല, മറ്റ് പല കാര്യങ്ങളിലും ചൂണ്ടിക്കാട്ടാന്‍ കഴിയും. ചില സിദ്ധാന്തങ്ങള്‍ വലിയ വിപ്ലവങ്ങളായി തോന്നിക്കുമെങ്കിലും, വാസ്തവത്തില്‍ അവ വളരെ ചെറിയ പരിഷ്കരണങ്ങളില്‍ നിന്നും ഉരുത്തിരിയുന്നതാണ്. ചെറിയ പരിഷ്കരണങ്ങള്‍ക്കപ്പുറം എന്തെങ്കിലും ആവശ്യമായിരുന്നു എങ്കില്‍ അതിന് മുന്‍പുണ്ടായിരുന്ന സിദ്ധാന്തം അത്രയും കാലം നിലനില്‍ക്കുമായിരുന്നില്ല.
ഭൂമിയെ കേന്ദ്രമാക്കിക്കൊണ്ടുള്ള ഒരു ഗ്രഹസംവിധാനത്തില്‍ നിന്നും മാറി സൂര്യനെ കേന്ദ്രമാക്കിക്കൊണ്ടുള്ള ഒരു ഗ്രഹസംവിധാനം അവതരിപ്പിക്കുമ്പോള്‍ കോപ്പര്‍നിക്കസ്, വളരെ സ്വഭാവികം എന്ന് അതുവരെ കരുതപ്പെട്ടിരുന്ന ഒരു ആശയത്തെ പരിഹാസ്യമെന്ന് തോന്നുന്ന മറ്റൊരു ആശയത്തിലേക്ക് മാറ്റുകയായിരുന്നു. പക്ഷേ, ഗ്രഹങ്ങളുടെ ചലനത്തെ കൂടുതല്‍ കൃത്യമായി വിശദീകരിക്കുക എന്ന ഉദ്ദേശ്യം മാത്രമേ ആ മാറ്റത്തിന് പിന്നില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഒടുവില്‍
